MOHSEN EMADI

MOHSEN EMADI

یک تندیس

بیرون برف ردپاها را محو می‌کند
در کنج شومینه اما
ردپاها واضح‌ترند.
در خلوت داغ
برف‌های سالیان را کنار می‌زنم
و دست‌هایت را در دستانم حاضر می‌کنم
برف‌ها را از موهایت می‌تکانم
و می‌بویمشان
به وضوحِ عجولِ تندیسی
کنارم راه‌ می‌روی
دست‌هامان بی‌حس‌اند
موهایت بوی برف می‌دهند
لب‌هایت طعم برف دارند
تندیست را بالای شومینه جا می‌دهم
هنوز برف می‌بارد.

در سرما
هرگز به دست نمی‌آوریم
همیشه از دست می‌دهیم.

Coldness

Out, the footsteps have been disappeared by the snow
but in the corner of chimney
the footsteps are more clear.
in the hot den,
I pull over the snows of years
and I present your hands in my hands
I clean the snows of your hair
and I smell them.
in the festinate clarity of a sculptor,
you walk near me.
our hands are numb.
you hair has the smell of snow.
your lips have the smell of snow.
I set your sculptor over the chimney.
It’s still snowing.

In the cold,
we do not earn
we always lose.

Fredor

A fora les petjades han desaparegut sota la neu,
però al costat de la xemeneia
les petjades són més clares.
Dins l’habitació calenta
em trec la neu de molts anys
i et mostro les teves mans dins les meves,
et trec la neu dels cabells
i els oloro.
Amb la claredat diàfana d’una escultura
camines prop meu.
Tenim les mans balbes.
Els cabells et fan olor de neu,
els llavis et fan olor de neu.
Poso la teva escultura damunt la xemeneia.
Encara neva.

Amb el fred
no hi guanyem,
sempre hi perdem.

آینه

از تدفین برمی‌گردند
هرکسی یاد خود را از خانه می‌برد
درها را، پنجره‌ها را
قاب‌ها و پرده‌ها و فرش‌ها را
اجاق و بخاری و ظرف‌ها را
و خانه بی‌کلون و آتش رها می‌شود
هرکسی سهم خود را از خاطرات برده‌است
باز و بسته‌شدن نخستین در را
انتظار و آتش نخستین را
از پله‌های خویش بالا می‌روم
گربه‌ها می‌گریزند
سرد است
بر درگاه بی‌در می‌نشینم
مارها در من می‌خزند
صبح
خود را در تکه‌ی شکسته‌ی آینه‌ای نگاه می‌کنم
بی‌ خاطره
بی‌ کلون
بی‌ آتش
بی‌ خود ...

Ego

They come from burial
everybody carries his memory of the house
the doors, the windows,
the frames, the curtains and the carpets
the oven, the stove and the vessels
and the house is being left without wooden bolt and
fire
everyone has taken his portion of the memories
the opening and closing of the first door
the first waiting and the fire.

I go up from my stairs
the cats run away
it’s cold
I sit in a without door doorway
the snakes crawl in me.

In the morning
I see myself in a broken slice of a mirror
without memory
without wooden bolt
without fire
without self...

Ego

Vénen d’un enterrament.
Cadascú arrossega els seus records de la casa,
les portes, les finestres.,
els marcs, les cortines i les catifes,
el forn, els fogons i la vaixella.
La casa, l’han deixada sense balda de fusta ni
Foc.
Cadascú n’ha pres la seva porció de records,
l’obrir i tancar de la porta principal,
la primera espera i el foc.

Pujo per les meves escales,
els gats fugen,
fa fred.
M’assec dins sense porta ni portal.
Les serps se’m passegen per sobre.

Al matí
em veig dins d’un bocí de mirall trencat,
sense memòria,
sense balda de fusta,
sense el meu jo.

سِفر آفرینش

در آغاز
امکان
بود
که می‌دانست یا نمی‌دانست
که می‌خواهد یا نمی‌خواهد
که طرح چشم‌های تو را به خود بگیرد یا نگیرد
به رنگ پیراهن تو لباس بپوشد یا نپوشد
با صدای قدم‌های تو راه برود یا نرود
با رد کفش‌های تو از روی سینه‌ قدم بردارد یا برندارد
ابر و بارانی به بستر بیاورد یا نیاورد
تا از رعشه‌ی درد خود را احساس کنم یا نکنم
و چهره‌ی محال را بازیابم و
بستری خیس را
سرانجام.

A myth of creation

In the beginning
it was
possibility,
that knew or didn’t know
that wants or don’t want
to get or not to get the shape of your eyes
to dress or not to dress in the color of your shirt
to pace or not to pace in your feet
to walk or not to walk with the trace of your shoes on the bosomto bring or not to bring a cloud or a rain to the bed
for me to feel or not to feel myself in the tremor of pain
and to discover the face of impossible
in the end.

Un mite de creació

Al començament
era
la possibilitat
de saber o no saber,
de voler o no voler
d’obtenir o no obtenir la forma dels teus ulls,
de vestir-me o no vestir-me amb el color de la teva camisa,
de fer passes o no fer-ne amb el teu peus,
de caminar o no caminar amb l’empremta de les teves sabates al pit,
de dur o no dur un núvol o la pluja al llit,
de sentir-me o no sentir-me dins l’espasme del dolor
i descobrir el rostre de l’impossible
finalment.

اتوپیا

نشسته
چهره به چهره
صدایی از گلوهامان بیرون نمی‌آید
روی همه‌چیز برف
نشسته
چهره به چهره
پلک نمی‌زنیم نمی‌لرزیم
از موهایم می‌تکانم برف را
از موهایت می‌تکانی برف را
کبریتی روشن می‌کنم
و یکی‌ یکی کلماتی را می‌سوزانم
که امکانشان در فضا شناور است

نشسته چهره به چهره
ردپاها بر برف
برف بر خیابان
و هوای سبک فنا
و هوای سبک محال.

Utopia

sited
face to face
no voice is coming out from our throats
over everything, the snow
sited
face to face
stopped eye-lids without shuddering
I shake the snow from my hairs
you shake the snow from your hairs
I lighten a match
and one by one I burn the words
which are floating their possibilities in the air.

sited face to face
footsteps on the snow
the snow on the street
and the light air of ruin
and the light air of impossible .

Utopia

asseguts
cara a cara
cap so no ens ix de la gola
a tot arreu la neu
asseguts
cara a cara sense fremir
m’espolso la neu dels cabells
t’espolses la neu dels cabells
encenc un llumí
i una a una cremo les paraules
que suren amb les seves possibilitats dins l’aire.

asseguts cara a cara
petjades a la neu
la neu pel carrer
i l’aire lleu de la ruïna
i l’aire lleu de l’impossible

اروس اکتشاف

بساط دست‌فروش پر از سنگ‌های رنگی است.

بساط دستفروش پر از کوه‌های بلند است.
معدنچیان
با واگن‌های کهنه
و فانوس‌های محو
سیگارهای اشنو
و جعبه‌های دینامیت
از بساط دستفروش می‌‌گذرند.
برایت کوه‌های بلند را می‌خرم
یک واگن کهنه،
چند جعبه دینامیت.
لباس‌های کهنه‌ام را بر تنت می‌پوشم
عریان پشت کوه‌های بلند دراز می‌کشم
از کوه‌‌های بلند می‌گذری
سوار عتیقه‌ترین واگن‌ها
در من فرو می‌روی
و طنین انفجار خنده‌های کشف‌های رنگی‌ات
در من می‌پیچد
کشف‌های آبی، زرد، قرمز را
روی صفحه‌ی تنم می‌چینی
و با آواز دستفروش‌ها، مرا می‌خوانی.

بساط دست‌فروش پر از سنگ‌های رنگی است.

Eros of discoveries

the peddler’s stand is full of colorful stones.
the peddler’s stand is full of high mountains.
miners,
with old wagons
faded lanterns
Oshno cigarettes
and the boxes of dynamites
pass through the stand.
I buy for you the high mountains
an old wagon
and some dynamite boxes.
I wear my old clothes on you.
I lie down naked behind the high mountains
you pass the high mountains
driving in the oldest wagon
you go into me
and the echo of the explosion of your colorful discoveries
winds in me
you arrange the blue, yellow and red discoveries
on my body paper
and you read me with the voice of peddlers.

L’Eros dels descobriments

la parada del venedor ambulant és plena de pedres de colors.
la parada del venedor ambulant és plena d’altes muntanyes,
de miners
amb vells carretons, llanternes apagades
cigarretes Oshno
i les caixes de dinamita
passen per la parada
hi compro per a tu
les altes muntanyes
un vell carretó
i algunes caixes de dinamita
duc la meva roba vella damunt teu
jec nu rere les altes muntanyes
passes per les altes muntanyes
conduint el carretó més vell
et fiques dins meu
i l’eco de l’explosió dels teus acolorits descobriments
s’espargeix dins meu
arranges els colors grocs i rojos dels teus descobriments
damunt el meu cos de paper
i em llegeixes amb veu de venedor ambulant

پرتره‌ی شخصی

هر صبح عابران
شگفت‌زده از برابرم رد می‌شوند
من هم سرم را پایین می‌اندازم
تا زخم‌های مرا نبینند.
عابران و من، هر دو
در حیرتیم از تماشای سیرکی
که هر غروب تا صبح ادامه دارد
و بازیگری
نقشش را با سری که دهان شیر می‌برد
به مهارت
ایفا می‌کند.

Self-Portrait

Every morning the passers-by,
pass wondered against me
I lower my head
for them to do not see my wounds.
the passers by and me, both,
are wondered in watching a circus
that along all evening up to morning
and an actor
plays his role
by putting his head in the mouth of a lion
so skillfully.

Autoretrat

Cada matí els passavolants
passen preguntant-se què hi faig allí.
Jo abaixo el cap
perquè no vegin les meves ferides.
Els passavolants i jo
ens preguntem què hi fa el circ
allí tot el vespre fins a la matinada
amb
aquell actor que
fa el seu paper
en posar el cap dins la boca del lleó
tan hàbilment.

Biografia:
Mohsen Emadi, nascut el 1976 a Sari, al nord de l’Iran, va començar a escriure poesia de petit. Va publicar a moltes revistes, però no va voler editar els seus poemes fins que va aparèixer La flor de los renglones el 2003. Ha estudiat informàtica i cinema i continua la feina del poeta iranià Ahmad Shamlou de preservar la cultura del país. L’han invitat a uns quants festivals de poesia a Europa, entre els quals a la III edició de Mahalta, el Festival Internacional de Poesia de Lleida, el 2007.

Aquesta obra no pot ser arxivada ni distribuïda sense el permís explícit de l´autor.
Us preguem que llegiu les condicions d'utilització

NAVEGACIÓ

revista.barcelonareview.com ------- maig-juny 2008